Geboren op 17 januari 1894 in Den Haag, vorige maand 130 jaar geleden, doorleefde Ina Hooft een tijdperk van kunst die zich uitstrekte over de eerste helft van de twintigste eeuw, een periode rijk aan artistieke omwentelingen en vernieuwingen. Overleden in 1994 in het Rosa Spierhuis in Laren, heeft Hooft haar leven gewijd aan de kunst, ondanks persoonlijke tegenslagen zoals het vroege verlies van haar ouders en ernstige verwondingen aan haar benen door een foutieve medische behandeling. Haar opleiding aan de Akademie van Beeldende Kunsten in Den Haag en haar vervolgopleiding onder Floris Arntzenius, legden de fundamenten voor haar schilderscarrière met een volstrekt eigen stijl, die zich het beste laat omschrijven als impressionistisch neo-realisme. Het doel van dit essay is het benadrukken van de unieke bijdrage van Ina Hooft aan de Nederlandse kunst vanwege haar voortdurende zoektocht naar schoonheid en haar vermogen om alledaagse momenten te transformeren in blijvende visuele poëzie.
De jaren dertig markeerden een significante periode in Hooft's artistieke ontwikkeling. Haar deelname aan tentoonstellingen en de reacties van de kritiek, zoals vastgelegd in de "Telegraaf" van 6 juli 1933, tonen aan dat Hooft's werk al vroeg erkend werd vanwege de persoonlijke benadering en verfijnde uitvoering. Het portret van een oude dame en haar stillevens met visschollen en de fles werden geroemd om hun karakteristieke tederheid en subtiele kleurgebruik, wat haar positioneerde als een talentvolle kunstenares met een geheel eigen stem binnen het Nederlandse kunstenaarsgilde.
Haar eerste Amsterdamse expositie in 1935, zoals gerapporteerd door het "Algemeen Dagblad" op 30 oktober 1935, illustreerde Hooft's toewijding aan het schilderen met een vooruitgang die zich zowel in thema als techniek manifesteerde. Haar voorliefde voor gedempte tinten en de subtiele harmonie van kleuren in haar stillevens en portretten weerspiegelen een diepgaand begrip van haar onderwerpen en materialen.
Pulchri Studio en kunsthandel Martinus Liernur speelden een cruciale rol in de carrière en artistieke ontwikkeling van Ina Hooft. Deze platforms boden Hooft niet alleen tentoonstellingsmogelijkheden maar fungeerden ook als belangrijke sociale en professionele netwerken die haar in staat stelden zich te verdiepen in de kunstgemeenschap en haar eigen artistieke identiteit verder te ontwikkelen. Pulchri Studio, een kunstenaarsvereniging met een lange geschiedenis en een diepgewortelde plek in de Haagse kunstscene, was een plek waar Hooft regelmatig exposeerde en interacteerde met haar tijdgenoten. Deze interacties en de blootstelling aan een breed scala aan artistieke stijlen en filosofieën hebben ongetwijfeld bijgedragen aan de evolutie van haar eigen werk. Martinus Liernur, een kunsthandel die haar werk tentoonstelde, speelde een even belangrijke rol in het bereiken van een breder publiek en het versterken van haar reputatie als kunstenares. De tentoonstellingen bij Liernur boden Hooft een platform om haar nieuwste werken te presenteren en te verkopen, wat essentieel was voor haar professionele ontwikkeling en financiële stabiliteit als kunstenaar.
In de late jaren dertig verdiepte Hooft haar focus op bloemstillevens, een genre waarin haar kleurgevoeligheid en picturale vaardigheden volledig tot uiting kwamen. De tentoonstelling bij Martinus Liernur, gedocumenteerd door "De Avondpost" op 22 oktober 1937, toonde een kunstenares die volledig toegewijd was aan het vastleggen van de essentie en schoonheid van bloemen, een thema dat gedurende haar carrière centraal zou blijven staan.
De kritische receptie van Hooft's werk gedurende haar leven benadrukt haar vermogen om zichzelf voortdurend opnieuw uit te vinden en te ontwikkelen. Zoals beschreven in "Het Vaderland" op 23 oktober 1937 en bevestigd door latere beoordelingen, toont haar werk een voortdurende evolutie naar een meer expressieve en rijkere uitvoering in kleur en compositie.
Het stilleven met Witte Fruitschaal op een Tafel met een Rood-witte theedoek is geschilderd vanuit een bijzonder perspectief, maar de compositie die zowel eenvoud als complexiteit in de arrangementen van objecten en kleuren toont, illustreert haar vaardigheid in het creëren van visuele interesse en diepte met schijnbaar eenvoudige middelen.
Deze ontwikkeling wordt verder benadrukt door de aanpassingen in haar techniek en de verdieping van thema's in haar latere werken, zoals de tentoonstellingen in de jaren veertig en vijftig aantonen.
Ina Hooft, geboren in een tijdperk waarin de impressionistische beweging nog nazinderde in de Europese kunst, wist deze invloeden op subtiele wijze in haar eigen werk te verweven. Haar stillevens en portretten zijn doordrenkt met een lichtgevoeligheid die doet denken aan de impressionisten, maar met een unieke toepassing die haar werk onderscheidt. Hooft’s benadering van licht is niet alleen een kwestie van weergave maar ook van interpretatie, waarbij zij licht gebruikt om de emotionele receptie van haar onderwerpen te versterken. Haar schilderijen, portretten en bloemstillevens, tonen een verfijnd begrip van de nuances van licht en schaduw. Deze werken illustreren haar vermogen om de transparantie van licht vast te leggen, een kenmerk dat centraal staat in het impressionisme. Hooft's gebruik van licht gaat verder dan de fysieke weergave; het dient om de textuur en de materiële kwaliteit van haar onderwerpen te verlevendigen, van de fragiele bloemblaadjes tot de stof van een kledingstuk. In het werk ‘Distels en Schelpen’ toont Hooft haar bekwaamheid in het combineren van natuurlijke elementen om een compositie te creëren die zowel harmonieus als dynamisch is.
De manier waarop ze de ruwheid van de distels tegenover de gladheid van de schelpen stelt, illustreert haar aandacht voor textuur. De subtiele kleurnuances en de manier waarop licht speelt op en rond de objecten, benadrukken haar nieuwe benadering van een realistische weergave, waarin de herkenbaarheid van het onderwerp samenvloeit met een vrije, picturale opvatting. Haar technische vaardigheden en innovaties, zoals haar bijzondere manier van het gebruik van streepjes en kleuren om textuur en diepte te creëren, verdienen verdere verkenning. De manier waarop Hooft haar onderwerpen benadert, met aandacht voor de individuele karakteristieken van elk object of figuur, is te zien in haar penseelvoering. Haar techniek, die varieert van fijne, nauwkeurige streken tot vrijere, meer expressieve toetsen, dient om de textuur en vorm van haar onderwerpen te accentueren. In haar bloemstillevens, bijvoorbeeld, gebruikt Hooft vaak kleine, rake toetsjes om de delicate bloemblaadjes weer te geven, een methode die de levendigheid en de vergankelijkheid van haar florale onderwerpen benadrukt. In het bloemstilleven met een Streptocarpus in een kozijn illustreert Ina Hooft het vermogen om licht en kleur te manipuleren, waardoor de textuur en vorm van de bloemen en hun omgeving tot leven komen.
De keuze voor het kozijn als element in de stillevens voegt een diepte en perspectief toe dat de toeschouwer het gevoel geeft door een venster naar een andere wereld te kijken. Haar techniek hier, met fijne korte penseelstreken en aandacht voor schaduw en lichtval, benadrukt haar impressionistische invloeden.
Het kleurgebruik van Ina Hooft is bijzonder opmerkelijk voor haar tijd. In tegenstelling tot de soms meer verzadigde paletten van haar tijdgenoten, koos Hooft voor een subtieler, meer gedempt kleurenschema dat haar werk een etherische kwaliteit verleent. Haar stillevens tonen haar voorkeur voor zachte, harmonieuze kleuren die samen een visueel bevredigende compositie vormen. Deze kleurencombinaties zijn niet alleen esthetisch aantrekkelijk maar spreken ook tot de zintuigen, waarbij elk schilderij een eigen sfeer en emotie oproept.
Een prachtig kleurrijk werk is het eerder afgebeelde ‘Oostindische Kers in een Gemberpot’. Dit kleine doek is bijzonder illustratief voor Hooft's gebruik van kleur en vorm om een levendige, bijna tastbare aanwezigheid van het onderwerp te creëren. De levendige kleuren van de Oostindische kers, geplaatst in de meer ingetogen groene turquoise gemberpot, creëren een visueel aantrekkelijk contrast dat de blik vangt en vasthoudt. De techniek van Hooft in dit schilderij, toont haar vaardigheid in het balanceren van kleurcontrasten en het dynamisch presenteren van alledaagse voorwerpen.
Het werk ‘Stilleven met een aubergine’ moet vooral gezien worden als een studie in kleur en licht, waarbij de rijke, diepe tinten van de aubergine in een rieten mand met geelbruine bladeren tegen een blauwe achtergrond staan, waarin de kleuren elkaar complimenteren en versterken. Hooft demonstreert haar vermogen om via haar schilderkunst een dialoog aan te gaan met het onderwerp.
Ina Hooft's oeuvre is een testament van haar levenslange toewijding aan de kunst en haar onophoudelijke zoektocht naar schoonheid in het alledaagse. Haar werken, die variëren van intieme portretten tot uitgestrekte bloemstillevens, zijn doordrenkt met een gevoel van rust en contemplatie en bieden een uniek perspectief binnen de kunst van de twintigste eeuw. Door haar bijzondere interpretatie van licht, haar subtiele en gevoelige omgang met kleur en vorm en haar kenmerkende penseelvoering, ontstaan composities die de toeschouwer uitnodigen tot een diepere waardering van zowel de natuurlijke wereld als de alledaagse objecten om ons heen. Haar vermogen om de essentie van haar onderwerpen vast te leggen met een subtiele, maar doordringende blik, maakt haar oeuvre tijdloos en blijvend relevant.
De terugkeer in haar werk, naar het herkenbare, realistische beeld, maar met een nieuwe, frisse benadering van schilderkunst, dat zowel tijdloos als onmiskenbaar van haar tijd is, blijft een bron van inspiratie en bewondering. Het is een herinnering aan de kracht van subtiele observatie en de schoonheid van het moment en relevant voor hedendaagse kunstliefhebbers en -critici
www.adelweinkunst.nl Februari 2024